ผมมองเห็นอะไรจากการทำเว็บนิยายออนไลน์ (เล่นๆ) มาเกือบ 5 ปี

อย่างแรกเลยก็คือ ถ้าเว็บไม่สวย ระบบไม่ดีกว่าเจ้าเดิมในตลาด เราจะแข่งขันยาก เพราะอย่าลืมว่าเนื้อหาบนเว็บ หลักๆ เราได้จากนักเขียน ดังนั้นนักเขียนอยู่ไหน คนอ่านก็อยู่นั่น ในทางกลับกันเมื่อมีเนื้อหาเยอะ คนอ่านก็จะไปรวมตัวกันอยู่พื้นที่นั้นด้วยเช่นกัน

ซึ่งอย่าลืมว่า ยิ่งระบบทำความเข้าใจได้ง่ายมากแค่ไหน โดยเฉพาะระบบลงเนื้อหา ระบบขาย ระบบตรวจสอบข้อมูลของนักเขียน รวมถึงระบบการซื้อ ถ้ามันง่าย โอกาสที่เราจะดึงคนมาก็จะเพิ่มขึ้น เพราะเขามองว่าระบบใช้ง่ายกว่าเจ้าเดิม ดีกว่าเจ้าเดิม คนเขาก็จะชักชวนกันมา

ผมว่าปัญหาของคนไทยยุคใหม่ที่ชัดเจนคือ เวลาอ่านขาดการสรุปความและตีความ ขาดการทำความเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองอ่าน

ทำไมผมถึงคิดแบบนั้น? นั่นเพราะหลายครั้งที่ผมเห็นใครหลายคนมักตั้งกระทู้หรือโพสต์ในเชิงขอความช่วยเหลือประมาณว่า อ่านแล้ว แต่ยังไม่เข้าใจ อ่านแล้วยังงงๆ อ่านแล้วเนื้อหาเยอะเกิน สรุปให้เข้าใจง่ายๆ หน่อยได้ไหม

ไปเจอประเด็นหนึ่งในโซเชียล ว่าด้วยเรื่องสำนวนการเขียนของนักเขียน ที่หลายคนมองว่า นักเขียนบางคนใช้คำซับซ้อน หรือยากต่อการทำความเข้าใจ ทำให้ไม่อยากอ่าน และอยากให้นักเขียนหันมาใช้คำง่ายๆ หยาบๆ หรือใช้คำตรงตัวเหมือนนิยายแชท หรือนิยาย NC ตบจูบบางเรื่องไปเลย

ผมมองว่าคิดแบบนั้นก็ไม่ถูก และก็ไม่ผิด แต่อยากให้เข้าใจว่า งานเขียนมันคืองานศิลปะแขนงหนึ่ง ซึ่งคนเราเข้าถึงได้ไม่เท่ากันอยู่แล้ว ด้วยปัจจัยหลายอย่าง ดังนั้นการเสพงานของแต่ละคนจึงเข้าถึงได้ไม่เท่ากัน

บางคนเข้าถึงได้แค่เนื้อหาภายนอก เช่นใคร ชื่ออะไร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อย่างไร สนุก ไม่สนุก

พวกที่ทำแอปสำหรับให้คนทำภารกิจต่างๆ เช่นทำแบบสอบถาม อ่านข่าว ดูวิดิโอ รวมถึงอ่านนิยายแล้วได้เงิน บอกเลยว่าเป็นแนวคิดที่ฉลาดมากๆ

หลายคนอาจไม่เข้าใจว่า ทำไมแอปพลิเคชันพวกนี้ต้องแจกเงินให้กับคนที่เข้าชม และเจ้าของแอปพลิเคชันนำเงินจากไหนมาแจกมากมาย

ต้องขอบอกว่าการทำเว็บแนวนี้ หรือทำแอปพลิเคชันแนวนี้ต่างคนต่างก็มีผลประโยชน์ร่วมกัน จะเรียกว่าถ้อยทีถ้อยอาศัยก็ว่าได้ เพราะหากเราสังเกตดีๆ แอปพลิเคชันพวกนี้มักจะมีโฆษณาเด้งขึ้นมาให้เราพบเห็นอยู่เสมอๆ ซึ่งก็โฆษณาเหล่านี้แหละ ที่เป็นแหล่งรายได้ของเว็บ

แล้วทำไมเว็บพวกนี้ต้องแจกเงิน?