ขณะแรกที่ผมเลือกเข้ามาเรียนมนุษยศาสตร์สาขาภาษาไทย ในความคิดผมตอนนั้น ไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ว่า สักวันหนึ่งเราจะต้องมาเดินเฉียดกับสายครูเลย

โดยส่วนตัวผมรักชอบไปทางขีดๆ เขียนๆ เสียมากกว่า ดังนั้นไอ้เรื่องการสอนที่อาจารย์ย้ำนักย้ำหนาเลยไม่ค่อยเข้าหูสักเท่าไหร่

แต่ด้วยคนที่มาเรียนมนุษยศาสตร์ภาษาไทยส่วนใหญ่ เป็นคนที่พลาดมาจากครุภาษาไทย ดังนั้นจึงหวังว่า หากเรียนจบสาขานี้ก็คงไปเป็นครูได้ไม่ต่างกัน เพราะสาเหตุดังกล่าว ทางหลักสูตรจึงได้มีการเสริมเพิ่มเติมในส่วนนี้ให้ด้วย

พวกที่ทำแอปสำหรับให้คนทำภารกิจต่างๆ เช่นทำแบบสอบถาม อ่านข่าว ดูวิดิโอ รวมถึงอ่านนิยายแล้วได้เงิน บอกเลยว่าเป็นแนวคิดที่ฉลาดมากๆ

หลายคนอาจไม่เข้าใจว่า ทำไมแอปพลิเคชันพวกนี้ต้องแจกเงินให้กับคนที่เข้าชม และเจ้าของแอปพลิเคชันนำเงินจากไหนมาแจกมากมาย

ต้องขอบอกว่าการทำเว็บแนวนี้ หรือทำแอปพลิเคชันแนวนี้ต่างคนต่างก็มีผลประโยชน์ร่วมกัน จะเรียกว่าถ้อยทีถ้อยอาศัยก็ว่าได้ เพราะหากเราสังเกตดีๆ แอปพลิเคชันพวกนี้มักจะมีโฆษณาเด้งขึ้นมาให้เราพบเห็นอยู่เสมอๆ ซึ่งก็โฆษณาเหล่านี้แหละ ที่เป็นแหล่งรายได้ของเว็บ

แล้วทำไมเว็บพวกนี้ต้องแจกเงิน?

ผมมีนิสัยแปลกๆ อยู่อย่างซึ่งไม่แน่ใจว่าคนที่อยู่ในแวดวงทำเว็บไซต์หรือเขียนโปรแกรมเป็นเหมือนกันไหม

ไอ้นิสัยแปลกๆ ที่ว่าก็คือ เวลาผมจะบริจากเงินให้หน่วยงาน องค์กร หรือมูลนิธิไหนก็ตาม ผมมักจะเข้าไปดูเว็บไซต์ทางการของหน่วยงานพวกนี้เสมอว่าทำด้วยเครื่องมืออะไร ใช้ CMS ตัวไหน

ถ้าเช็คแล้วว่าทำด้วย Drupal มันจะทำให้ผมตัดสินใจบริจากเงินง่ายขึ้น เพราะมันมักเกิดภาพลวงตาว่า หน่วยงานที่ใช้ Drupal ทำเว็บ มันเป็นองค์กรที่ดูดี มีมาตรฐาน ดูมีความตั้งใจในการดำเนินงาน ถึงแม้รู้ดีว่าที่จริงแล้วไม่ว่าใช้อะไรทำเว็บก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำงานขององค์กรเหล่านั้นเลย

วันนี้นึกยังไงไม่รู้ ไปหาดูภาพยนตร์เรื่อง "รักหนูมั้ย?" ซึ่งดูแล้วประทับใจมาก ผมเลยแวะมาบันทึกเอาไว้ครับ

ออกตัวก่อนว่า บทความนี้มีสปอยหนักมาก ดังนั้นใครไม่ชอบสปอย ไม่ควรอ่านเป็นอย่างยิ่งครับ

จริงๆ ได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ลืมดู ส่วนหนึ่งคิดในใจว่า "นางเอกมีคนเดียว พระเอกมีตั้งสามคน แล้วมันจะจบยังไงวะ คงจบไม่ดีแน่ๆ" เพราะคิดแบบนั้นแหละ เลยไม่ได้ดู แล้วก็ลืมไป จนมาได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้อีกครั้งหนึ่งอย่างบังเอิน ก็เลยคิดว่า "เอ้า มันเป็นหนังค่ายเดียวกันกับไทบ้านเดอะซีรีส์นี่ งั้นดูสักหน่อยแล้วกัน"

ไปเจอประเด็นหนึ่งในโซเชียล ว่าด้วยเรื่องสำนวนการเขียนของนักเขียน ที่หลายคนมองว่า นักเขียนบางคนใช้คำซับซ้อน หรือยากต่อการทำความเข้าใจ ทำให้ไม่อยากอ่าน และอยากให้นักเขียนหันมาใช้คำง่ายๆ หยาบๆ หรือใช้คำตรงตัวเหมือนนิยายแชท หรือนิยาย NC ตบจูบบางเรื่องไปเลย

ผมมองว่าคิดแบบนั้นก็ไม่ถูก และก็ไม่ผิด แต่อยากให้เข้าใจว่า งานเขียนมันคืองานศิลปะแขนงหนึ่ง ซึ่งคนเราเข้าถึงได้ไม่เท่ากันอยู่แล้ว ด้วยปัจจัยหลายอย่าง ดังนั้นการเสพงานของแต่ละคนจึงเข้าถึงได้ไม่เท่ากัน

บางคนเข้าถึงได้แค่เนื้อหาภายนอก เช่นใคร ชื่ออะไร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อย่างไร สนุก ไม่สนุก