ผมมีนิสัยแปลกๆ อยู่อย่างซึ่งไม่แน่ใจว่าคนที่อยู่ในแวดวงทำเว็บไซต์หรือเขียนโปรแกรมเป็นเหมือนกันไหม

ไอ้นิสัยแปลกๆ ที่ว่าก็คือ เวลาผมจะบริจากเงินให้หน่วยงาน องค์กร หรือมูลนิธิไหนก็ตาม ผมมักจะเข้าไปดูเว็บไซต์ทางการของหน่วยงานพวกนี้เสมอว่าทำด้วยเครื่องมืออะไร ใช้ CMS ตัวไหน

ถ้าเช็คแล้วว่าทำด้วย Drupal มันจะทำให้ผมตัดสินใจบริจากเงินง่ายขึ้น เพราะมันมักเกิดภาพลวงตาว่า หน่วยงานที่ใช้ Drupal ทำเว็บ มันเป็นองค์กรที่ดูดี มีมาตรฐาน ดูมีความตั้งใจในการดำเนินงาน ถึงแม้รู้ดีว่าที่จริงแล้วไม่ว่าใช้อะไรทำเว็บก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำงานขององค์กรเหล่านั้นเลย

หากผมเป็นหน่วยงานเล็กๆ ที่ไม่มีผู้ดูแลเว็บไซต์คอยอัปเดตอย่างสม่ำเสมอ ผมจะใช้ Drupal

เพราะตัว Drupal เองมีระบบความปลอดภัยสูง ตั้งค่าการเข้าถึงในรูปแบบที่ซับซ้อนได้ง่าย ที่สำคัญคือมีองค์กรณ์ชื่อดังระดับโลกหลายแห่งเลือกใช้

สิ่งที่ผมอยากบอกคือ ตัว Drupal เป็น CMS ที่ทนไม้ทนมือ พังยาก บางเว็บไซต์ใช้งานมาเป็นสิบๆ ปีก็ยังอยู่ได้ ทั้งที่ไม่มีการอัปเดตอะไร ซึ่งแม้ว่าการที่ไม่อัปเดตเว็บไซต์ให้ทันสมัยอยู่เสมอมันจะไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับผู้ดูแลเว็บไซต์ แต่มันก็พูดได้ว่า สำหรับองค์กรที่ไม่มีนักทำเว็บไซต์ประจำ การที่ใช้เว็บไซต์ที่ทนไม้ทนมือคือสิ่งที่จำเป็น

มีคนเคยพูดว่า ผมคงทำเว็บนิยายและเว็บไซต์ให้ความรู้เกี่ยวกับคนตาบอดได้ไม่นานก็คงเลิกทำไปเหมือนหลายๆ เว็บที่เคยเกิดขึ้นมาได้ไม่ถึงปีแล้วปิดไป

มีคนเคยพูดว่า เว็บอ่านนิยายที่ทำด้วยคนตาบอดมันจะไปรอดได้ยังไง แม้แต่คนตาบอดเองก็คงแทบไม่มีใครไปอ่านด้วยซ้ำ

จากวันนั้นจนวันนี้ ไม่ว่าจะเป็น Blindliving.club หรือ Keangun.com ก็ผ่านเข้ามาสู่ปีที่ 5 แล้ว

นี่คือคำตอบของผมที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาจากปาก ว่าผมตั้งใจทำหรือแค่ทำมันขำๆ หรือทำชั่วครั้งชั่วคราวแล้วทิ้งไป

วันนี้ไปฟังเพลงเก่าๆ ใน Spotify รู้สึกว่าสำเนียงเก่าๆ ซาวด์เก่าๆ ฟังแล้วก็เพราะดี ให้บรรยากาศคนละแบบกับเพลงในปัจจุบันไปเลย

ไปเจอคำหนึ่งที่เคยได้ยินในสมัยเด็กและพบในงานเขียนเก่าๆ แต่เด็กยุคนี้อาจจะงง นั่นก็คือ "ตื่นตอนเช้าบางที ก็ยังต้องหมุนไปสวัสดี" (589-3375 : The Innocent)

เมื่อวานว่างๆ ผมเลยถือโอกาสไปตระเวนดูตามเว็บ นิยายออนไลน์ เจ้าเล็กๆ ที่เป็นตลาดรองๆ ลงไปจากเจ้าใหญ่ๆ ที่หลายคนคุ้นเคยกัน

ถ้าไม่นับเจ้าที่เน้นนำเสนอนิยายแปลของตัวเองที่ซื้อ LC มาแปลไทย เจ้าอื่นๆ ดูค่อนข้างเงียบเอามากๆ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะตลาดนี้แค่เจ้าใหญ่ๆ 4 – 5 เจ้าเขาก็แข่งขันกันหนักอยู่แล้ว เว็บเล็กๆ เลยเดินต่อยาก

เผลอแป๊บเดียว ก็มาถึงวันสุดท้ายของปีอีกแล้ว

ถ้าพูดถึงเรื่องงานประจำที่ทำอยู่ ก็เหมือนเดิม คือทำตามที่บริษัทกำหนด ไม่มีขาด แต่มีเกินไปนิดหน่อยแต่ไม่มาก

ถ้าพูดถึงงานอดิเรกที่ทำอยู่ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีกว่าปีที่แล้ว

• ว่าด้วยเรื่องการเขียน หลักๆ จะเป็นการเขียนบทความลงในเว็บต่างๆ ที่เป็นเจ้าของอยู่ซะมากกว่า ส่วนประเภทนิยายยังคงไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะแทบไม่ได้จับอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย วางแผนว่าปีหน้าจะเอาให้ได้สักเรื่อง ไม่รู้จะได้ไหม คงต้องลองดูก่อน

เมื่อเสร็จจากงานหาเงิน ก็มาลุยงานอดิเรกต่อ

ผมพูดอยู่เสมอว่าเว็บ เขียนกัน จะเป็นเว็บไซต์ที่รองรับการอ่านนิยายของคนตาบอดได้โอเคที่สุด (ว่ากันง่ายๆ ก็คือจะทำให้โปรแกรมอ่านหน้าจอเข้าถึงในทุกเมนูให้ได้เยอะที่สุด)

ซึ่งในตอนนี้ ผมก็ได้นั่งงม Drupal มาหลายวัน จนสามารถใส่ระบบคำบรรยายภาพปกนิยายเข้ามาได้แล้ว

ในอนาคต ปัญหาเว็บไซต์ที่ทำด้วย Drupal ในรุ่นหลักต่างๆ จะไม่มีการอัปเกรด จะเป็นเรื่องปกติที่ใครๆ ก็ชิน

เพราะตามนโยบายของ Drupal ที่เผยแพร่บนเว็บไซต์แสดงรายละเอียดไว้ว่า ทาง Drupal จะออกรุ่นหลักทุกๆ 2 ปี แล้วรุ่นเก่าๆ ก็จะทยอยเลิกการสนับสนุนไปตามลำดับ

มันจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก ถ้าการอัปเกรดเวอร์ชันหลักของ Drupal มันทำได้ง่ายๆ เหมือนอัปเดตรุ่นย่อย หรือมีการอัปเกรดคล้ายๆ WordPress แต่ในความเป็นจริงคือ Drupal อัปเกรดจากรุ่นเดิมไปรุ่นใหม่ได้ยาก (มาก) สำหรับ User ธรรมดา (และประเด็นนี้ก็มีการถกเถียงกันในฟอรั่มหลักของ Drupal อยู่เนืองๆ)

บันทึกวันรับปริญญา

วันพุธที่ 9 พฤศจิกายน2565 เวลา10:00 น. โดยประมาณ

ที่จริงผมเรียนจบมาได้ราวๆ สองปีแล้ว เนื่องเพราะเรียนช้าไปสองปี ดังนั้นปีที่ผมจบ ผมเลยมีอายุราวๆ 24 – 25 ปี พอจบ ก็มาทำงานเพื่อรอเอาใบปริญญา

แจกใบปริญญาช้าขนาดนี้ ผู้อ่านที่หลงเข้ามาอ่านหลายคนก็คงจะพอเดาได้คร่าวๆ แล้วว่า ผมจบจากที่ไหน ใช่ครับ มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนก็คือ มหาวิทยาลัยราชภัฏนั่นเอง ซึ่งจังหวัดที่ผมเรียนก็คือ จังหวัดมหาสารคาม รวมกันเข้าเป็นชื่อมหาวิทยาลัยว่า “มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม (RMU)” นั่นเอง

มีโอกาสได้เล่น Drupal9 อย่างจริงจังแล้ว การทำงานต่างๆ ไม่ต่างจาก Drupal7 มาก ถ้าเคยใช้ Drupal7 มาก่อนก็พอจับทางได้ รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

แต่สิ่งที่คิดคือ สำหรับคนที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรอยู่แล้ว Drupal9 ถือว่ามีเมนูการทำงานที่ซับซ้อนกว่าเดิมมาก จะหาอะไร จะทำอะไรก็ยาก เพราะเมนูของเครื่องมือแต่ละตัว ไม่ได้รวมกันไว้เหมือน Drupal7 เช่นการจัดการช่องข้อมูลหรือ Fields ซึ่งถ้าเป็น Drupal7 มันจะสามารถตั้งค่าการทำงาน ตั้งค่าการแสดงผลในที่เดียวกันได้แทบจะครอบคลุมทั้งหมด

hello

This is Drupal's Thai language file.

can be used together

อันนี้คือไฟล์ Drupal ภาษาไทย เพียงแค่คุณนำไฟล์นี้ไปใส่ในตัวไฟล์ภาษาของ Drupal เมนูเว็บของคุณก็จะเปลี่ยนเป็นภาษาไทย

นำไปใช้กันได้เลย

download

ผมมองเห็นอะไรจากการทำเว็บนิยายออนไลน์ (เล่นๆ) มาเกือบ 5 ปี

อย่างแรกเลยก็คือ ถ้าเว็บไม่สวย ระบบไม่ดีกว่าเจ้าเดิมในตลาด เราจะแข่งขันยาก เพราะอย่าลืมว่าเนื้อหาบนเว็บ หลักๆ เราได้จากนักเขียน ดังนั้นนักเขียนอยู่ไหน คนอ่านก็อยู่นั่น ในทางกลับกันเมื่อมีเนื้อหาเยอะ คนอ่านก็จะไปรวมตัวกันอยู่พื้นที่นั้นด้วยเช่นกัน

ซึ่งอย่าลืมว่า ยิ่งระบบทำความเข้าใจได้ง่ายมากแค่ไหน โดยเฉพาะระบบลงเนื้อหา ระบบขาย ระบบตรวจสอบข้อมูลของนักเขียน รวมถึงระบบการซื้อ ถ้ามันง่าย โอกาสที่เราจะดึงคนมาก็จะเพิ่มขึ้น เพราะเขามองว่าระบบใช้ง่ายกว่าเจ้าเดิม ดีกว่าเจ้าเดิม คนเขาก็จะชักชวนกันมา

คิดว่าหลายๆ คน คงจะไม่ค่อยคุ้นเคยกับคำว่าโปรเกรสซีฟเว็บแอป (Progressive Web Apps) หรือที่เรียกกันอย่างย่อๆ ว่า PWA กันสักเท่าไหร่ แต่เชื่อหรือไม่ว่า อีกไม่นาน เจ้าตัวโปรเกรสซีฟเว็บแอปนี่แหละ มีแนวโน้มที่จะมาแทนที่แอปพลิเคชันที่เรามักนิยมติดตั้งกันลงในสมาร์ทโฟน

โปรเกรสซีฟเว็บแอป และแอปพลิเคชันแตกต่างกันอย่างไร?

หากจะให้อธิบายแบบง่ายๆ เมื่อเรานึกถึงแอปพลิเคชัน ก็คือเวลาเราต้องการใช้งาน หรือใช้ฟังก์ชันต่างๆ ของบริการไหนสักบริการ เราก็จะต้องดาวน์โหลดตัวไฟล์ หรือตัวแอปพลิเคชันนั้นๆ ให้เข้ามาอยู่ในเครื่องของเรา เราถึงจะใช้งานสิ่งที่เราต้องการได้อย่างสะดวก

ผมว่าปัญหาของคนไทยยุคใหม่ที่ชัดเจนคือ เวลาอ่านขาดการสรุปความและตีความ ขาดการทำความเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองอ่าน

ทำไมผมถึงคิดแบบนั้น? นั่นเพราะหลายครั้งที่ผมเห็นใครหลายคนมักตั้งกระทู้หรือโพสต์ในเชิงขอความช่วยเหลือประมาณว่า อ่านแล้ว แต่ยังไม่เข้าใจ อ่านแล้วยังงงๆ อ่านแล้วเนื้อหาเยอะเกิน สรุปให้เข้าใจง่ายๆ หน่อยได้ไหม

มานั่งนึกดู ผมว่า ผมก็มีจุดเปลี่ยนในช่วงชีวิตของผมไม่น้อยเหมือนกัน แถมจุดเปลี่ยนในแต่ละครั้ง ยังเปลี่ยนการดำเนินชีวิตไปเป็นส่วนใหญ่อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นสังคม กลุ่มเพื่อน หรือแม้กระทั่งการเรียน รวมถึงสายงานที่ทำ

แต่ก่อนจะเปลี่ยนสาย ก็จะมีวางแผนไว้บ้างเล็กๆ น้อยๆ ส่วนหนึ่งที่กล้าทำ เพราะภาระความรับผิดชอบยังไม่มีด้วยนั่นแหละ (แน่ละ ยังวัยรุ่นอยู่ 55)

เริ่มแรกอยากจะเป็นนักดนตรี ตอนนั้นอายุอยู่ระหว่าง ม.ต้น ก็ลุยเลยเต็มที่ ทั้งไปซื้อแผ่นซีดีมาเรียน หาดูวิดีโอตามเน็ต รวมถึงเข้าไปเรียนที่วิทยาลัยนาฏสิลป์

ไปเจอประเด็นหนึ่งในโซเชียล ว่าด้วยเรื่องสำนวนการเขียนของนักเขียน ที่หลายคนมองว่า นักเขียนบางคนใช้คำซับซ้อน หรือยากต่อการทำความเข้าใจ ทำให้ไม่อยากอ่าน และอยากให้นักเขียนหันมาใช้คำง่ายๆ หยาบๆ หรือใช้คำตรงตัวเหมือนนิยายแชท หรือนิยาย NC ตบจูบบางเรื่องไปเลย

ผมมองว่าคิดแบบนั้นก็ไม่ถูก และก็ไม่ผิด แต่อยากให้เข้าใจว่า งานเขียนมันคืองานศิลปะแขนงหนึ่ง ซึ่งคนเราเข้าถึงได้ไม่เท่ากันอยู่แล้ว ด้วยปัจจัยหลายอย่าง ดังนั้นการเสพงานของแต่ละคนจึงเข้าถึงได้ไม่เท่ากัน

บางคนเข้าถึงได้แค่เนื้อหาภายนอก เช่นใคร ชื่ออะไร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อย่างไร สนุก ไม่สนุก

วันนี้นึกยังไงไม่รู้ ไปหาดูภาพยนตร์เรื่อง "รักหนูมั้ย?" ซึ่งดูแล้วประทับใจมาก ผมเลยแวะมาบันทึกเอาไว้ครับ

ออกตัวก่อนว่า บทความนี้มีสปอยหนักมาก ดังนั้นใครไม่ชอบสปอย ไม่ควรอ่านเป็นอย่างยิ่งครับ

จริงๆ ได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ลืมดู ส่วนหนึ่งคิดในใจว่า "นางเอกมีคนเดียว พระเอกมีตั้งสามคน แล้วมันจะจบยังไงวะ คงจบไม่ดีแน่ๆ" เพราะคิดแบบนั้นแหละ เลยไม่ได้ดู แล้วก็ลืมไป จนมาได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้อีกครั้งหนึ่งอย่างบังเอิน ก็เลยคิดว่า "เอ้า มันเป็นหนังค่ายเดียวกันกับไทบ้านเดอะซีรีส์นี่ งั้นดูสักหน่อยแล้วกัน"

พวกที่ทำแอปสำหรับให้คนทำภารกิจต่างๆ เช่นทำแบบสอบถาม อ่านข่าว ดูวิดิโอ รวมถึงอ่านนิยายแล้วได้เงิน บอกเลยว่าเป็นแนวคิดที่ฉลาดมากๆ

หลายคนอาจไม่เข้าใจว่า ทำไมแอปพลิเคชันพวกนี้ต้องแจกเงินให้กับคนที่เข้าชม และเจ้าของแอปพลิเคชันนำเงินจากไหนมาแจกมากมาย

ต้องขอบอกว่าการทำเว็บแนวนี้ หรือทำแอปพลิเคชันแนวนี้ต่างคนต่างก็มีผลประโยชน์ร่วมกัน จะเรียกว่าถ้อยทีถ้อยอาศัยก็ว่าได้ เพราะหากเราสังเกตดีๆ แอปพลิเคชันพวกนี้มักจะมีโฆษณาเด้งขึ้นมาให้เราพบเห็นอยู่เสมอๆ ซึ่งก็โฆษณาเหล่านี้แหละ ที่เป็นแหล่งรายได้ของเว็บ

แล้วทำไมเว็บพวกนี้ต้องแจกเงิน?

userpoints transfer To author (Transfer points to the owner of the node When trading content) Module For Drupal 7

property

When a user makes a purchase Content The module transfers the points to the owner of the node.

In node trading Must use modules

• User Points
• Userpoints Node Access

How to use

Install and Enable userpoints To author module

ใครบอกว่าเรียนมนุษย์ไทยแล้วไม่มีงานทำ?

ผมบอกเลยว่างานน่ะมีเยอะแยะ อย่างการเป็นนักเขียนบทความอิสระ ถ้ามีเวลาเขียนทุกวัน วันละหลายๆ บทความ เงินต่อเดือนไม่ต่ำกว่าหมื่นห้าแน่นอน

ยิ่งมีทักษะการเขียนบทความ SEO (ซึ่งในปัจจุบัน ควรมีวิชานี้สอนอย่างยิ่ง) ยิ่งหาเงินได้เยอะ เพราะใช่ว่าทุกคนจะเขียนได้และเขียนเป็น

หรือถ้ามองว่าการเป็นนักเขียนบทความอิสระมันเหนื่อยเกินไป ทุกวันนี้หลายเว็บไซต์เขาก็มีการจ้างนักเขียนประจำ อย่างราคาทั่วๆ ไปก็เดือนละเก้าพัน เขียนวันละสามบทความ อันนี้ก็ไม่น้อยนะ (ถ้าเราไม่ใช้เปลือง)

เอาจริงๆ ในแง่ของคนชอบฟังเพลง คือฟังหมดทั้งต้นฉบับและคัฟเวอร์

สังเกตว่านักร้องพักหลังๆ ไม่มีความเป็นอัตลักษณ์ของตัวเองเลย ทั้งเพลงลูกทุ่งหรือสตริง ลูกคอลูกเอื้อนของหลายๆ คนแทบจะลอกกันมาด้วยซ้ำ

ถามว่ามันฟังเพราะหรือเปล่า โอเคมันก็ถือว่าเพราะ แต่มันก็เพราะไม่สุด

อารมณ์มันเหมือนกินอาหารอร่อยๆ แต่เป็นอาหารประเภทเดิมๆ แล้วกินมันซ้ำๆ คือต่อให้มันจะอร่อยยังไง แต่คนเรามันก็มีเบื่อกันบ้าง

เชื่อว่าเพื่อนๆ นักเขียนหลายคน ที่เผยแพร่ผลงานลงตามเว็บไซต์ต่างๆ คงจะรู้สึกปวดหัวกับการจัดหน้านิยายของตัวเองไปไม่น้อย สืบเนื่องจากเราจัดหน้านิยายใน Word ออกมาดูดีแล้ว แต่พอก็อปปี้ไปวางลงบนเว็บไซต์ มันกลับกลายเป็นว่า แต่ละย่อหน้าของเรามองดูติดกันเป็นพรืด นอกจากระยะห่างของบันทัดจะแคบแล้ว ย่อหน้าที่เราเคาะ Tab เอาไว้เป็นอย่างดี กลับหายไปซะอย่างงั้น

เพราะปัญหาดังกล่าว ดังนั้นผมจึงมีคำแนะนำง่ายๆ มาฝากกันครับ มันอาจจะดูยุ่งยากไปบ้าง แต่ถ้าทำแล้ว นำไปใช้ได้ทุกเว็บแน่นอน

ที่ไม่ชอบที่สุด คือคนที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่มักบอกว่าตัวเองยังไม่มีนี่แหละ

จะทำไปเพื่อ?

ในเมื่อคิดว่าแฟนของตัวเองไม่ค่อยมีเวลาให้ ทางแก้ปัญหาคือต้องหาคนคุยแก้เหงาแบบนั้นเหรอ?

ทางออกมันมีหลายวิธี อย่าใช้วิธีกึ่งๆ นอกใจแฟนของตัวเองแบบนี้เป็นทางออกเลย

เพราะมันไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวคุณเอง หรือแฟนของคุณ

แต่มันยังทำร้ายคนที่เขาเดินเข้ามาโดยที่ไม่รู้อะไรไปด้วย

โดยส่วนใหญ่แล้ว มันไม่มีใครอยากจะรักแฟนของคนอื่นหรอก แต่ที่ทำไป เพราะมันไม่รู้มาตั้งแต่แรก

บางคนรู้แล้วตัดใจได้ สิ่งที่จะทำได้คือเลือกเดินจากไป

เมื่อนักเขียนหลายคนต้องพูดถึงเรื่องการโปรโมทผลงาน สิ่งแรกที่จะนึกถึงก็คงจะเป็นการแชร์ลิงก์สำหรับติดตามผลงานลงไปตามโซเชียลต่างๆ อาทิทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ก หรือไลน์

วิธีดังกล่าวนับเป็นอีกวิธีที่ใช้แล้วได้ผล อีกทั้งยังได้รับความนิยม และดำเนินการได้ง่ายที่สุด เพราะแค่พิมพ์ตัวอย่างของงานเขียนบางตอน จากนั้นก็วางลิงก์สำหรับซื้อหรือทดลองอ่านเอาไว้ ตามด้วยโพสต์ลงไปตามกลุ่มต่างๆ เพื่อให้คนอื่นๆ ได้เห็นและกดเข้าไปดูรายละเอียดตามลิงก์

หากพูดถึงความฝัน...จะมีใครสักกี่คนที่ทำมันสำเร็จ

สิ่งที่เป็นอุปสรรคไม่ใช่แค่สภาวะแวดล้อม แต่ยังเป็นตัวของเราเองอีกด้วย เราพูดได้ว่าเราอย่างเป็นแบบนั้นแบบนี้ อยากทำอาชีพนั้นอาชีพนี้ แต่ก็มีน้อยคนนักที่จะทำได้อย่างใจคิด

...บางคนอาจเปลี่ยนเส้นทางเพราะพบเจอเส้นทางใหม่ที่ดีกว่า...

หรือบางคนก็ล้มเลิกสิ่งที่ตัวเองฝันไปเพราะความยากลำบากที่ได้เจอ

...บางคนอาจไม่วิ่งตามฝันของตัวเอง เพราะงานที่ทำอยู่ก็ได้เงินดีอยู่แล้ว

แต่ไม่ว่าเหตุผลไหน ก็คือเราได้ทิ้งความฝันของเราไปแล้ว ถ้าทิ้งหากแต่มีความสุขก็ดีไป